Je zat nog op de basisschool toen je al vast liep. Van regulier onderwijs ging je naar speciaal basis onderwijs. En de angsten werden alleen maar heviger, zo hevig dat je de basisschool niet eens af hebt kunnen maken. Er volgde onderzoeken vanuit de leerplicht en hulpverlening. Uiteindelijk kreeg je een diagnose Asperger. Maar het ging niet beter met je. De angsten namen jouw jonge leventje over en alles wat de kinderpsychiater kon zeggen was: ‘Hij is ziek in zijn hoofd en daar moet hij mee leren leven.’ Er volgde een psychose waarbij je nog nauwelijks sliep, denkbeeldige spinnen liepen over je bed en de angsten waren enorm. De angsten waren zo groot dat je een einde aan je leven wilde maken. Een waarnemen huisarts kwam nadat je moeder had geprobeerd de crisisdienst te bellen. Zij kreeg van hen te horen: ‘Mevrouw wilt u dat we met gillende sirenes van ambulance en politie uw zoon komen ophalen?’ Nee natuurlijk wilde ze dat niet, dus kwam de waarnemend huisarts die oxazepam voorschreef en weer verdween. Weken later werd je klinisch opgenomen. Je ouders brachten je daar naar toe op de avond van opname. Je werd door niemand opgevangen en je ouders brachten jou zelf naar je slaapkamer. Van angst heb je de hele boel onder gespuugd. Al zoekend naar personeel en schoonmaak spullen was er niemand te vinden, hebben ze uit een kast wat handdoeken gepakt en de boel zo goed mogelijk schoon gemaakt. Met lood in de schoenen hebben je ouders je in bed gestopt, een knuffel gegeven en zijn naar huis gegaan. Vervolgens belde je op naar huis, omdat je naar huis wilde. Je moeder belde de afdeling en ze zouden je gerust stellen. De volgende dag werden je ouders gebeld dat ze je moesten ophalen wat je schreeuwde de hele boel bij elkaar omdat je naar huis wilde. Je mocht naar huis maar moest nadenken of de opname nog plaats zou vinden. Wat jou ouders niet wisten was dat je gesprekken had gehad met de zorg en psychiater die jou dreigde de rechter er bij te halen als je niet mee werkte. Dat ze je uit huis zouden laten plaatsen en dat je nooit meer beter zou worden. Dit hebben jou ouders niet mee gekregen maar jij met je 12 jaar wel. Je wist dat je hulp nodig had, maar je was zo bang en je wilde niet terug.

Nu 10 jaar en vele diagnoses verder was je angstig, werd je thuiszitter, had je autisme, adhd, vervroegd schoolverlater, oppositioneel, MCDD, angststoornis, verslavingsgedrag, depressief, trauma enz enz…. Met andere woorden: Zwaar beschadigd! Beschadigd door het vastlopen op school, de meningen en aannames van leerkrachten, schooldirecteuren, psychiaters en vele hulpverleners die jij tegen kwam in je leven. Je kreeg toespraken van een gediplomeerd psychiater: ‘Als je niet naar school gaat dan krijgen je ouders een boete, als je dan niet naar school gaat, krijg jij een taakstraf, en als je dan nog niet naar school gaat dan ga je naar de gevangenis.’ De professionele hulp die jij hebt gehad, heeft je stuk gemaakt. En je ouders waren machteloos, dachten met de juiste hulp in zee te gaan, hoopte dat elke vorm van hulp jou zou helpen. Maar wat was dat een vergissing. Nu ben je jongvolwassen en ben je aan het vechten om van een verslaving af te komen en een leven te kunnen leiden waar je trots op wilt zijn. Wat vele instanties niet konden lukt jou nu wel samen met Wij zijn broer in Alkmaar. Je bent de pijn aan het verwerken, die enorme pijn die jou zo in de weg zit waardoor je verkeerde keuzes maakte en vaak diep ongelukkig was. Je bent hard aan het werk en door niet alleen te kijken naar gedrag, maar naar de onderliggende factoren wordt jij straks de spontane, behulpzame en sociale jongeman die je graag wilt zijn.

Je moeder is trots op je!