Tegenwoordig is er zoveel kennis te halen over autisme. En zijn er nieuwe ontwikkelingen rondom autisme. Lees boeken of luister naar een Martine Delfos, Anneke Groot, Annelies Spek, Colette de Bruin, Marjon Kuipers en Saskia Buma, Peter Vermeulen, Vera Helleman en vele andere toppers.

Hoe kan het dan nog zo zijn dat ik mensen in het werkveld tegenkom die werken met mensen met autisme en die de plank volledig misslaan in de communicatie?
Vanuit mijn werk maar ook vanuit de zorg voor onze kinderen met autisme heb ik de meest gekste en schadelijkste opmerkingen gehoord die je kan bedenken. Bijvoorbeeld een jongen van 12 met autisme waarbij een kinderpsychiater verteld dat hij ziek in zijn hoofd is en daar mee moet leven. Begeleiders die zeggen: ‘Tja hij heeft er gewoon geen zin in, nou dan hoef ik ook niet hard te lopen’. Een psycholoog die 6 doelen mee geeft en dat die de week later behaald moeten zijn. Zoniet dan hangt hij het kind over t balkon. Tja het zal een grapje zijn, maar niet in de ogen van de jongere met autisme.

Ik hoor moeders van kinderen met autisme die bij scholen en verschillende organisaties komen en zeggen dat zij zich niet gehoord voelen. Ouders die onterecht in een dwang en drangtraject belanden. Nee ik ben ook niet perfect en zal hier en daar ook weleens de plank misslaan. Maar ik weet wel wat het met een kind doet als zij vanaf hun jonge leven hiermee geconfronteerd worden tot in de volwassenheid aan toe. Want ook bij het begeleid wonen gaat het helaas vaak mis.

Misschien lijk ik nu een moeder die weinig vertrouwen heeft in de zorg. En ik kan zeggen: Ja dat klopt. Met 3 jongvolwassen kinderen hebben wij heel wat mensen voorbij zien komen. Een aantal echte goed, een aantal met goede intenties, en een aantal verdomd slechte.

hoe gaan we deze mensen bereiken en gaan ze het nut van bijscholen inzien?