Het opvoeden van een kind met autisme heeft zo zijn uitdagingen. Maar als je kind compleet vast loopt op emotioneel gebied en binnen het onderwijs wordt de uitdaging iets moeizamer. En dat is zacht uitgedrukt. Wanneer je kind van 15 jaar met autisme veel last heeft van de omgevingsfactoren en eigenlijk een lange tijd een overbelast zenuwstelsel heeft gaat dat haar gezondheid niet ten goede. Helaas is het zo dat je omgevingsfactoren zoals bijvoorbeeld een verhuizing, overlijden of een echtscheiding niet kan vermijden. Het hele gezin heeft hier mee te dealen en dat doet een ieder op zijn eigen manier. Iedereen probeert op zijn of haar eigen manier het hoofd boven water te houden en dat lijkt te werken maar in werkelijkheid gaat het lichaam draaien op een overlevingstechniek. Zo ook bij de 15 jarig Kim. Kim heeft autisme en ondergewicht. Door haar autisme en de hoeveelheid spanning die zijn onbewust vasthoud in haar lichaam kan ze niet goed eten. Door het autisme heeft ze moeite met structuur, geur, smaak en niet goed aanvoelen van honger en dorst. De spanning in het zenuwstelsel zorg ervoor dat het doorslikken van het eten niet makkelijk gaat en dat ze dus letterlijk geen hap door haar keel kan krijgen. Kim valt steeds meer af en haar ouders maken zich zorgen en gaan opzoek naar professionele hulp en komen bij een GGZ organisatie terecht.

Ouders weten al veel over autisme en zijn goed op de hoogte van de ontwikkelingen rondom autisme. De aanmelding heeft plaats gevonden, de uitnodiging voor een intakegesprek ligt klaar en de enorme vragenlijsten zijn ingevuld. Ze gaan van een intakegesprek naar een kennismakingsgesprek met een psycholoog en als ouders en kind wordt er verwacht dat je zoveel mogelijk verteld, over je jezelf, over het kind en over de omstandigheden. Ouders gaan gereserveerd met de billen bloot en doen dit voor een goed doel. Want ze willen dat hun dochter de hulp krijgt die ze nodig heeft. Gereserveerd, want de meeste ouders weten ook dat wanneer je je te kwetsbaar opstelt dat dit soms ook tegen je kan werken. Ouders die jou voor zijn gegaan hebben deze ouders allang uitgebreid geïnformeerd over hun eigen ervaring met de GGZ.

Tijdens het intakegesprek wordt er gesproken over slaapmedicatie en ouders geven aan dat ze hier nog niet voor open staan en dat lijkt prima. Zij hebben het hier met hun dochter van te voren al over gesproken en waren het daar samen over eens dat dat niet de eerste stap zouden zijn. Er volgde een kennismakingsgesprek met een psycholoog en daarna met een psychiater. Zowel de psycholoog kwam met het onderwerp slaapmedicatie en tijdens de kennismaking met de psychiater werd het wederom voorgesteld. Moeder die de vervolg gesprekken op zich neemt omdat vader een veertigurige werkweek heeft, gaf wederom netjes aan dat zij medicatie voor het slapen niet als startpunt willen gebruiken. Waarop de psychiater met al haar kennis en ervaring over melatonine moeder probeerde te overtuigen. Moeder voelde zich totaal niet gehoord en raakte daardoor geïrriteerd wat door de psychiater werd ontvangen als niet meewerkend en eigenwijs. Het verdere gesprek verliep voor beide partijen niet meer naar wens en er werd een nieuwe afspraak gepland. Moeder hoorde achteraf van kim dat de psycholoog tijdens een gesprek alleen met Kim dat zij ook gesproken hadden over slaapmedicatie. Moeder snapt er niks meer van, voelt zich niet gehoord en begrepen en ouders raken het vertrouwen kwijt. Is dit wel het juiste pad wat zij ingeslagen zijn? De hulpvraag ligt bij het autisme en ondergewicht en het slapen was ook wel een onderdeeltje maar veel kleiner dan het anderen. Wat maakt dat zij tijdens de eerste gesprekken zo drammen op het gebruik van slaapmedicatie? Wat als ze nou eerst samen gaan onderzoeken hoe het dag en nachtritme van Kim er uit ziet en wat haar avondrituelen zijn? Mogelijk valt daar ook nog veel te winnen!